karar

bazı şeyleri anlatsam da anlatmasam da iyi hissetmiyorum. kendimle yaşamayı öğrenmek zormuş. yine de bazen beklemediğim şeyler oluveriyor. bazen güzel, genelde çirkin şeyler. ben kendim bu kadar emin değilken herhangi bir şeyimden, başkalarına nasıl ben buyum diye yansıtabilirim ki. yapamam. gerekirse tek kalırım. korktuğum yalnızlık değil de zaten hiçbir zaman. yalnızken düşünüyor olmam. hep aynı yere dönebiliyor olmam. saplanıp kalabilirim. ama sanırım artık bunu aşmam gerekecek, hatta geç bile kaldım. korkunun zararı çok çok.. insanlar.. korkularım yüzünden  fedakarlık yapmak istemiyorum artık. böylece sanki en başa dönmüş oluyorum. insan insanı yalın olarak yani sadece nasıl sevebilir ki? mümkün mü? aynı yere dönmeyeceğim. aynı insanlarla aynı şeyleri yaşamayacağım. beş yıl önce bütün saçmalığına rağmen nasıl sahiplendiysem hayatımı, aynı öyle. ben de nefes almak istiyorum. bitti artık.