biliyorum. bir iç çekiş anı kadar kısa aklımdan geçişin. bir sakallı adamın küçük çocuğunun elini tuttuğunu görüşüm. güneşin öyle vuruşu. biliyorum yürürlükten kaldırılmış hataların özürleri hep bunlar. sevdiğimi belli edebilseydim bambaşka bir insan olurdum.
biliyorum. yollar duruyor ama zaman geçti çoktan.
bazen içimdeki boş yolların o kadar boş olması korkutuyor beni.
biliyorum, ağaçlardan bahsetmek isteyeceğim birazdan. gözlerim de dolmuyor artık.
hep bi güvensizlik ama.
bi ev olsa o yolda, bi oda. belki bi masada yemek yemişiz orda.
bundan hep sırtımı kolluyorum ben uyurken.
şimdi yok öyle biri. duruyorum. rüzgar esiyor,boşlukta sesi.
ben herkesten çok kendimi seviyorum.
o kadar açık ki. istemeden..
geçmiyor insanın kendinde açtığı yaranın izi.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder